Wij maken in ons leven heel veel goede en minder goede momenten mee.
Ik ben ervan overtuigd dat een ieder wel eens een paar keer flink op zijn/haar snuit is gevallen en dat jij jezelf dan ook goed tegen komt.

Je leert jezelf goed kennen wanneer je zo een ervaring hebt meegemaakt. Sommige mensen leren hun eigen- ik, na zo een ervaring, beter kennen  door heel lang alleen te zijn of een lange wereld reis te maken. Maar je hebt ook de uitzonderingen (zoals moi), die hun eigen- ik op een andere manier beter leren kennen. Ik kom dichter bij mezelf door te koken.

Een ieder die mij kent weet dat Surinaams eten mijn passie is. Ik maak Surinaamse gerechten graag klaar en laat deze authentieke keuken met heel veel liefde aan mensen zien. Wanneer ik Surinaamse gerechten bereid, brengt het mooie en minder mooie herinneringen naar boven. Herinneringen die mij harder, sterker, dankbaar en wijzer hebben gemaakt door de jaren heen.

Als ik klepon en loempia’s maak, dan laat het mij denken aan de vele feestjes die mijn familie in Suriname gaf, en hoe gezellig het altijd was wanneer wij dagen van te voren begonnen met koken. Wanneer ik sopropo met kippenworstjes klaarmaak dan laat het mij denken aan de tijd dat mijn ouders het niet breed hadden, maar zij er toch alles aan deden om ons dagelijks een bordje eten te geven. Dit soort herinneringen laten mij inzien dat ik mij gezegend mag voelen met zulke lieve en warme ouders. Dit herinnert mij ook dat ik niet mag vergeten waar ik vandaan kom, en waar/bij wie mijn passie voor eten is ontstaan.

Gemberbier is ook een recept dat mij naar mijn jeugd terug brengt. Het brengt mij naar het huis van oma Hille. Wij woonden in het Florawijk en aan de overkant van ons huis woonde oma Hille en haar kleindochter Caroline. Oma Hille paste op ons wanneer mijn vader overdag moest werken, en als hij zo nu en dan een nachtdienst bij Defensie moest draaien mochten wij bij haar logeren. Voor ons was dat altijd reuze gezellig! Oma Hille was een vrouw op leeftijd, maar een pittige vrouw op leeftijd! Ondanks haar leeftijd stopte niets haar om te genieten van het leven. Zij is ook een vrouw dat van koken hield. Wij hoefden maar te zeggen wat wij wilden eten, en ze maakte het klaar.

Voor ons was het normaal dat wij eten met elkaar deelden dus kregen wij elke middag een bakje met warme maaltijd van haar, zodat wij ook van haar kookkunsten mochten genieten. En genieten was het zeker, want wat kon zij lekker koken! De laatste keer dat ik oma Hille zag, was toen mijn vader overleed. Mijn oma was op visite bij haar en het was een dag voor ons terugkeer naar Nederland. Wij gingen allebeide oma’s gedag zeggen. Oma Hille was zoals gewoonlijk in haar keukentje bezig. Ze vertelde dat zij gember raspte voor wat gemberbier. Ik kan dat moment nog heel goed voor de geest halen. Zat ze daar op een stoel, met een klein bankje voor haar en daarop een grote kom en rasp. Ze raspte vakkundig de gember fijn en natuurlijk moest ik vragen wat haar recept ervoor is :). Iedere keer wanneer mama gemberbier maakt (of ik), moet ik aan mijn Creoolse oma Hille denken. Het brengt mij naar haar keuken en haar liefde voor Surinaams eten.

Oma Hille, dit recept is speciaal voor u!

Liefs,

Stacy

*Exact een dag nadat ik dit verhaaltje had geschreven, kreeg ik te horen dat oma Hille er niet meer is. Het doet heel veel pijn, maar het doet mij ook goed om te weten dat zij een prachtige leven heeft gehad en het zo goed is… Rust zacht lieve oma Hille!*